Oh captain , my captain Μου πήρε καιρό να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να αποφεύγουν τις μεγάλες συγκινήσεις. Να φεύγουν μακριά από ανθρώπους και καταστάσεις που τους φανερώνουν έναν ωκεανό συναισθημάτων που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Ελαφρά τη καρδία και γεμάτη από την ορμητικότητα της νιότης αλλά και της ψυχικής δύναμης που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την πολυτέλεια αλλά και το βάσανο να κουβαλούν, είχα μέσα μου ριζωμένη την πεποίθηση ό,τι είναι δειλία και οκνηρία να μη θέλει κανείς να σκάψει στην ψυχή του και να συναντηθεί με μεταμορφωτικές αποκαλύψεις. Να συνευρεθεί με τον άλλον σε ένα επίπεδο πέρα της επιφανειακής χαράς και απόλαυσης και να μπει στον πυρήνα της υπαρξιακής ένωσης. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο αυταρχικό είναι να πιέζεις τους άλλους να χτίσουν τις δικές σου αντοχές. Έπρεπε να χάσω κι εγώ τις δικές μου από καθημερινές δοκιμασίες της ζωής για να αντιληφθώ την σπουδαιότητα της αυτοδιάθεσης. Έπρεπε να ασθενήσω εξ’ αιτίας συνθηκών που αντίστοιχα για κάποιου