Συλλογικό κείμενο: Σκέψεις Καραντίνας

 

Οι μέρες της καραντίνας είναι δύσκολες για όλους και μας γεμίζουν σκέψεις και απορίες. Αυτή η λέξη μπήκε ξαφνικά στη ζωή όλων και μας έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα, που τα θεωρούσαμε δεδομένα. Μας έκανε να εκτιμήσουμε κάτι όταν το χάσουμε. Με όποιον κι αν μιλούσα στο τηλέφωνο, ένιωθε φόβο για το σήμερα και το αύριο. Ξαφνικά όλα απέκτησαν ιδιαίτερη αξία. Ο πρωινός περίπατος, η βόλτα με τους φίλους μας, οι εκδρομές, ο καφές, ακόμα και η δουλειά όσο κι αν δυσανασχετούσαμε μερικές φορές. Μας έλειψε ακόμα και η κίνηση στους δρόμους. Δεν είναι περίεργο όλο αυτό; Σκεφτόμουν ότι αν κάποιος μας έλεγε ότι σε μερικά χρόνια θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον covid-19, έναν αόρατο εχθρό, όπως βλέπουμε στα έργα επιστημονικής φαντασίας, σίγουρα θα γελάγαμε. Και να που τώρα συμβαίνει όλο αυτό. Ο ιός είναι υπαρκτός.

Μερικά βράδια σκέφτομαι, άραγε πώς είναι αυτός ο τρομερός ιός που μας στέρησε τη χαρά και τις καθημερινές συνήθειές μας; Πόσο δυνατός είναι που νικάει τον άνθρωπο; Που αλλοιώνει ακόμα και τα συναισθήματά του; Ο γείτονας που τάιζε τις γάτες του, τώρα πλέον τις διώχνει μακριά από φόβο μη κολλήσει κάτι.

Μια μέρα που πήγα στο σούπερ μάρκετ είδα μία μικρούλα να πουλά κομποσκοίνια. Ζητούσε από τον κόσμο να αγοράσουν έστω και ένα για να βοηθήσει τους γονείς της που έμειναν άνεργοι εξαιτίας της πανδημίας. Ένας κύριος της φώναζε επειδή δεν είχε φορέσει σωστά τη μάσκα της. Μήπως με επηρέασε κι εμένα η καραντίνα κι ένιωσα πίεση; Σε μια βδομάδα που πήγα ξανάστο σούπερ, η μικρούλα ήταν πάλι εκεί. Την πλησίασα και τη βοήθησα. Το πρόσωπό της έλαμψε μέσα από τη μάσκα. Καθώς έφευγα, αρκετοί βοηθούσαν τη μικρούλα και είδα τον κύριο που της είχε φωνάξει να τη βοηθάει κι αυτός. Άρα η καραντίνα δεν επηρέασε την ανθρωπιά μας. Μόνο άγχος έφερε. Δε μας άλλαξε.

Ο ιός δημιούργησε πολλά προβλήματα και έφερε πολλούς θανάτους ανθρώπων που δεν έφταιγαν. Κλειστά μαγαζιά, χρήση μάσκας παντού, τήρηση αποστάσεων, sms για εξόδους. Πρωτόγνωρη κατάσταση και δύσκολη για όλους μας. Τα πράγματα σκέφτομαι θα αλλάξουν και θα έρθει πάλι η ζωή στις πόλεις. Μπορεί να χάθηκαν οι εκδρομές και οι υλικές απολαύσεις, αλλά στο τέλος η γνώση θα νικήσει και δε θα χαθούν άλλοι άνθρωποι. Αυτό έχει σημασία.

Πλησιάζει αυτή η μέρα και τότε όλη η ζωή μας θα είναι ηλιόλουστο καλοκαίρι. Έρχεται το εμβόλιο σε λίγο καιρό. Τι κι αν χάσαμε για λίγο τις βόλτες και τις συνήθειές μας. Σημασία έχει ότι δε χάσαμε τη ζωή μας, που δεν αγοράζεται με τίποτα. Ευτυχία είναι να είσαι υγιής. Αξίζει όλη αυτή η θυσία.

Σκέφτομαι και λέω με βεβαιότητα πλέον: Θα σε νικήσουμε άγνωστο θηρίο, γιατί οι επιστήμονες βρήκαν τον τρόπο και τη γνώστη να σε πολεμήσουν. Αυτά τα δύο δεν μπαίνουν ποτέ σε καραντίνα. Άλλωστε η επιστήμη έχει ακόμα συναισθήματα τα οποία δε θα μπουν ποτέ σε καραντίνα.

Γιάννης Κούτρης

Jk ο Skroytzakos

Στο μυαλό είναι ο στόχος

Διαβάζω ξανά Κατερίνα Γώγου και σκέφτομαι πόσο επίκαιρη είναι αυτή η φράση. Πόσο επικίνδυνα είναι τα παιχνίδια του μυαλού. Ειδικά τα αχαλίνωτα που τρέχουν προ πάσα κατεύθυνση προς το άγνωστο. Οφείλω να τα αποδομήσω, αλλά τι νούμερο να στείλω για να μου επιτραπεί η διαδικασία; Χαίρομαι τους ανθρώπους που επιλέγουν να βάλλουν σε καραντίν κάθε τι αρνητικό που τους δηλητηριάζει την ψυχική τους υγεία. Θέλει μεγάλη προσπάθεια, αλλά τίποτα δεν είναι πλέον τόσο μακρινό και ακατόρθωτο.

Από το πολύβουο πλήθος που ξεχύνονταν σε δρόμους, πλατείες, καταστήματα, περάσαμε σε ένα είδος εκκωφαντικής σιωπής. Έτσι ξαφνικά. Έπρεπε όμως να περιμένουμε την απόλυτη αλλαγή. Έτσι είναι η ζωή. Σε περικλείει σε μια αέναη δίνη και σε πετά για να ξεκινήσεις ξανά από εκεί που σταμάτησες. Άλλοι μιλούν για φαύλο κύκλο και βλέπουν έναν αόρατο εχθρό και θεωρίες συνωμοσίας, μέχρι να τους χτυπήσει την εξώπορτα, να βγουν στο κατώφλι και να τους συμπαρασύρει στο άγνωστο. Είναι πλέον ορατός και νιώθουν την καυτή ανάσα του.

Όλα γύρω μου ουρλιάζουν, μα εγώ συνεχίζω την πορεία μου προς το φως. Επιλέγω τα καθάρια όμορφα χρώματα. Δεν μπορώ να υποταχτώ, αλλά δεν αφήνω το χρόνο μου απλά να κυλά χωρίς να αποκομίσω κάτι. Διαβάζω βιβλία. Μυθιστορήματα, ιστορικά, αστυνομικά, ποιητικές συλλογές και βλέπω ταξιδιωτικά οδοιπορικά, ετοιμάζοντας παράλληλα τα επόμενα μου ταξίδια. Μου αρέσει να ταξιδεύω και πρακτικά και νοερά. Είναι μια διέξοδος και μοιάζει με ένα λατρεμένο καταφύγιο λύτρωσης. Ανοίγω τους χάρτες του κόσμου και χάνομαι σε πολυδαίδαλα σοκάκια με νέες μυρωδιές και χαμογελαστά πρόσωπα. Η όλη κατάσταση μοιάζει με μια παράξενη αίθουσα έκθεσης ζωγραφικής. Κάθε πίνακας έχει κάτι να πει, να μας προβληματίσει, να μας αφυπνίσει. Οφείλουμε να προβληματιζόμαστε και να εμπιστευόμαστε τη γνώση και την επιστήμη. Να μην αφήνουμε μια εύπλαστη δύναμη να μας καταρρακώσει.

Σκέφτομαι το αύριο με λαχτάρα και θετική διάθεση. Κάποιες φορές εμφανίζονται ταλαντώσεις που είναι αμφίρροπες, αλλά μπαίνω στη σωστή τροχιά. Επιλογές είναι αυτές άλλωστε. Και από τη Γώγου πάω στον Χρόνη Μίσσιο. “Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε!”. Πόσο αισιόδοξη φράση. Γέλα μέσα στο χαμό! Διεκδίκησε μια συναρπαστική ζωή, όπως την έχεις σχεδιάσει. Βγες από το λήθαργο. Ξέxνα τη μιζέρια. Αγωνίσου για τα καλύτερα που θα κάνουν εντυπωσιακή εμφάνιση. Κράτα το μυαλό σου και το χαμόγελο σου αμόλυντο και όταν νομίζεις ότι χάνεις και λυγίζεις, να σηκώνεσαι πάλι απ΄ την αρχή. Κάτι νέο θα κάνει πρεμιέρα σύντομα και θα είναι πολύ καλύτερο από το παλιό, το σαθρό, το σάπιο. Εκπαίδευσε το μυαλό σου να βλέπει τη θετική πλευρά. Κατακλύζεται συνήθως από λογιών, λογιών ειδήσεις, στην πλειοψηφία άσχημες. Για αυτόν τον λόγο, είναι χρήσιμο να περάσει πρώτα από ένα μεταβατικό στάδιο. Λένα ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μωρέ λες;

Αριάδνη Στεφανίδου

Σε βάθος χρόνου

Τικ τακ, Τικ τακ. Ο χρόνος φεύγει. Δεν γυρνάει, εξαντλείται. Τικ τακ, τικ τακ. Ο χρόνος μηδενίζει. Σου τελειώνει. Αν είσαι από τους τυχερούς, θα σου προσφέρει μια καινούρια αρχή.

Στα αυτιά σου ηχούν ιστορίες και από μπρος σου περνούν εικόνες που κάθε άλλο παρά πραγματικότητα θυμίζουν. Ένας σύγχρονος πόλεμος που εκείνοι που είναι στις επάλξεις φορούν στολές πιο γνώριμες σε σένα. Ανάμεσά τους γιατροί, νοσηλευτές, υπάλληλοι και όλοι όσοι βάζουν πλάτη καθημερινά ώστε το σύστημα να αντέξει, ώστε εσύ να τα καταφέρεις αλλάζοντας όσο λιγότερο γίνεται η δική σου ζωή.

Ένας πόλεμος που απλώνεται παντού, σε κάθε γωνιά λες και τα σύνορα χάθηκαν. Κάθε δευτερόλεπτο που χάνεται οι ανησυχίες πολλαπλασιάζονται κι εσύ, ένας απλός θεατής. Ακόμα και της ίδιας σου της ζωής.

Καινούργιοι νόμοι, νέοι κανόνες, εικόνες εγκατάλειψης, εγκλεισμός, έλεγχοι, αναβολές, ακυρώσεις, θάνατος. Κι εσύ μαγκωμένος προσπαθείς να φιλτράρεις. Να σταθείς στο ύψος σου αποφεύγοντας να παραστήσεις τον επαναστάτη, έναν ακόμη επιδημιολόγο ή εκκολαπτόμενο γιατρό. Γιατί νοιάζεσαι για όσα έχεις καταφέρει, φοβάσαι για όσους αγαπάς, ενδιαφέρεσαι για τον διπλανό σου ή απλά δεν αντέχεις άλλο να υποφέρεις από κάτι καινούργιο. Γιατί όσα πέρασες ίσως είναι απλά αρκετά για ΄σένα.

Αντιδράς όχι σαν ένα ακόμη πρόβατο που δεν καταλαβαίνει τα λάθη και τις ελλείψεις χρόνων, αλλά ως άνθρωπος που σέβεται όλους εκείνους που αντί να έχουν την τύχη να το παρακολουθούν από την τηλεόραση, είναι εκεί να δώσουν λύση για ΄σένα.

Μια εικόνα που ίσως να κοιτάς μέρες, μήνες, εβδομάδες. Κι εκεί που το δικό σου οξυγόνο αισθάνεσαι να τελειώνει, ο πλανήτης ξαφνικά αναπνέει περισσότερο, θυμίζοντας σου πως όλοι τελικά είμαστε υπεύθυνοι για κάτι μεγαλύτερο.

Ο χρόνος περνάει. Κι όσο κι αν με τρομάζει η πραγματικότητα, εκείνο που περισσότερο με τρομάζει είναι το να ξεχάσω. Πάντα αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να θυμάμαι. Γιατί όσο θυμάσαι την επιδημία, δε ξεχνάς όσους έδωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους να περάσει. Γιατί όσο θυμάσαι εκείνους που χάθηκαν, δεν ξεχνάς αυτούς που έμειναν πίσω. Γιατί όσο θυμάσαι τις μέρες που βρέθηκες κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, δεν ξεχνάς πόσο πολύτιμο σου είναι το οξυγόνο. Γιατί όσο θυμάσαι το θάνατο, δεν ξεχνάς τη ζωή.

Κι αν κάτι είναι σίγουρο, είναι πως κι αυτό θα περάσει. Και όταν περάσει, φρόντισε να μην ξεχάσεις πως ο χρόνος που σου δόθηκε, είναι χρόνος για να δείξεις έναν λίγο καλύτερο εαυτό. Πρώτα για εσένα και ύστερα για όλους. Γιατί ο χρόνος κάποια στιγμή σίγουρα θα σου τελειώσει.

Κριαρά Νικολέτα

Καραντίνα 2. Τιμωρία ή ευκαιρία;

Τις προάλλες είχα βγει για λίγο να πάω στην κλειστή σχολή μου, να αλλάξω αέρα, να παίξω λίγο πιάνο, να τραγουδήσω. Βγαίνοντας και κατηφορίζοντας προς το σπίτι, μιας και είχε ακόμα ήλιο και φως κι ένα ωραίο αεράκι, συναντώ έναν γνωστό. Από απόσταση χαιρετώ και με χαιρετά κι εκείνος ρωτώντας με τι κάνω. “Καλά, του λέω, μια χαρά, Δόξα τω θεώ”. Αμήχανο το βλέμμα του, περίμενε να πω μάλλον πως είμαι χάλια με όλα αυτά που συμβαίνουν και τα σχετικά. Σχεδόν δεν ήξερε τι να απαντήσει και μου λέει: “Τι έγινε; Είστε ανοιχτά και πάει καλά η δουλειά;’’, “ Όχι, κλειστά είμαστε κι εμείς, απλά αφού περπατάω και πάω βόλτα είμαι καλά”. Ένιωσα λίγο άβολα να πω την αλήθεια, μια συνηθισμένη ενοχή. Του είπα πως είμαι καλά ενώ ο άνθρωπος ήταν σκασμένος. Μα κι εγώ σκασμένη ήμουν λίγο νωρίτερα. Έτσι είναι αυτά. Και είναι λογικό. Εξαρτάται από τη στιγμή και τον τρόπο που θα το δεις αυτό.

Είναι στιγμές που τελικά νομίζω πείθω κι εμένα την ίδια, πως είναι και καλό όλο αυτό. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία στο σύμπαν. Τίποτα χωρίς να κρύβει κάποιο μήνυμα. Κι αν όλο αυτό τον καιρό κλειστήκαμε λίγο παρά πάνω και κλείσαμε και τις δουλειές μας, λες και οι δουλειές μας πήγαιναν τέλεια πριν. Κι αν κάνουμε λίγα πράγματα από το σπίτι και ζούμε σφιχτά, δεν είναι δα και το απόλυτο κακό. Έχει να πει πράγματα νομίζω. Στον καθένα μας κάτι διαφορετικό. Κάτι θεραπεύει, κάτι επαναπροσδιορίζει ο καθένας μέσα του και στη ζωή του. Εγώ για παράδειγμα αντιμετωπίζω το φόβο της μοναξιάς.

Αυτός ο ελεύθερος χρόνος είναι ευκαιρία να κάνεις πολλά, που ίσως άφησες πίσω, σπουδές, τέχνη, δουλειές. Ευκαιρία να ρίξεις το ρυθμό σου και μαζί και το ρυθμό της γης που μάλλον είχε ξεφύγει από άποψη τεχνολογίας, εργασίας, άγχους και να θυμηθείς ότι μπορείς να ζήσεις και λίγο πιο απλά. Με λιγότερα ίσως, αλλά να δώσεις χρόνο στα φυσικότερα και ποιοτικότερα γύρω σου.

Το μόνο ίσως που να λείπει σε πολλούς από εμάς είναι τα ταξίδια και οι μικρές εξορμήσεις.

Και πάλι όμως μπορούμε να ταξιδέψουμε αλλιώς. Με εικόνες, σχέδια και ντοκιμαντέρ. Κάτι άλλο που επίσης έχει μεγάλο νόημα και αξία είναι να σκεφτείς τι πήγε λάθος σε σένα, στους δίπλα και τι θες και μπορείς να διορθώσεις. Να δεις την αξία του ποιος και τι αξίζει και στάθηκε για σένα. Ποιος σε θυμήθηκε και ποιον θυμήθηκες. Ειδικά μες στις γιορτές όλο αυτό αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα.

Οι διάφοροι φόβοι που σου σπέρνουν μερικοί δεξιά κι αριστερά δεν χρειάζονται. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Όπως πάντα η ζωή βρίσκει το δρόμο της.

Τις προάλλες,έβλεπα μια ταινία με αγκαλιές και φιλιά κι αυτόματα η σκέφτηκα σαν πολύ κοντά να έρχονται αυτοί. Και να που τώρα αποκτά νόημα η αγκαλιά και το φιλί. Τώρα κάθε απλή χαρά γίνεται το ζητούμενο. Κι αυτό ας το κρατήσουμε. Μαζί με τα όνειρα, που δε λέω, καλό είναι να υπάρχουν γιατί πάντα κάτι καλύτερο θέλουμε όλοι να φτιάξουμε, αρκεί να είναι για το κοινό καλό. Και όχι μόνο περί πάρτης. Έτσι λοιπόν, παρά τις δύσκολες στιγμές σ΄ αυτή την καραντίνα που είναι πολλές, αν κάποιος με ρωτήσει ξανά τι κάνω θα του απαντήσω και πάλι: “Καλά είμαι, Δόξα τω Θεώ”. Όλα είναι εξέλιξη.

Τα φιλιά μου με υγεία Καλή Χρονιά, Εις το επανιδείν.

Ελένη Μπάθα

Αλληλεγγύη η νέα επανάσταση

Η νέα πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε μας έχει απομακρύνει από τους οικείους μας και μας έχει περιορίσει σε μια επαφή μέσω του εικονικού κόσμου. Η απομόνωση όμως αυτή έχει ανοίξει ένα μικρό παράθυρο κοινωνικής προσέγγισης. Ένα παράθυρο σε ανθρώπους εκτός του δικού μας περιβάλλοντος με προβλήματα ίδια με τα δικά μας ή και με άλλα διαφορετικά που ίσως ποτέ δεν έτυχε να μας απασχολήσουν. Προβλήματα που άλλοτε φάνταζαν να πλήττουν μόνο τους απόκληρους της κοινωνίας, τώρα είναι κομμάτια που συνθέτουν τη νέα καθημερινότητα πολλών από εμάς. Καταστάσεις που κρύβονται βαθιά στις ανθρώπινες ψυχές, ξεπροβάλλουν στο φως της πραγματικότητας. Έτσι μπροστά σε ένα πρόβλημα σε μια δυσκολία βλέπουμε όλο και πιο πολλά χέρια να προσφέρονται να βοηθήσουν. Όλο και περισσότερες αγκαλιές να ανοίγονται, περισσότερα αυτιά να ακούνε και περισσότερες φωνές να ηχούν. Η φιλανθρωπία, ο έρανος και η αγαθοεργία ήρθε η ώρα να δώσουν τη σκυτάλη στην αλληλεγγύη. Βλέπουμε ότι μπροστά σε γνωστοποιήσεις σοβαρών προβλημάτων, οι άνθρωποι ενώνονται, έστω και διαδικτυακά. Κι όλοι σαν μια γροθιά, στηρίζουν ο ένας τον άλλο, φωνάζουν και φέρνουν την αλλαγή.

Η αλληλεγγύη είναι ένα όπλο που δεν μπορεί να καταπολεμηθεί. Οι επαναστάσεις βάλλονται από επαγγελματίες μισάνθρωπους, καταστέλλονται και ενοχοποιούνται στα μάτια του απλού θεατή που γεμίζει με φθόνο και προκατάληψη. Η αλληλεγγύη όμως ενώνει, υψώνει τη δύναμή της. Αποδεικνύει εμπράκτως και άμεσα τη δύναμη της και το γεγονός ότι βάλλεται και προπαγανδίζεται από τους πολέμιους της, αποδεικνύει ότι αναγνωρίζουν τη δύναμη της και τη φοβούνται. Η αλληλεγγύη δε βοηθάει μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά παρακινεί και άλλους που διστάζουν να γνωστοποιήσουν το πρόβλημά τους. Δημιουργεί συμπεριφορές και διαμορφώνει συνειδήσεις. Κι όταν μπορέσουμε να σταθούμε στον συνάνθρωπό μας, τότε θα έχουμε εκπαιδευτεί και θα μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα και στα κοινωνικά προβλήματα για ένα καλύτερο αύριο.

Αγγελική Αυγουστή

Η κόλαση του ενός ο παράδεισος του άλλου

Όταν έσκασε για πρώτη φορά η βόμβα για πανδημία στην Κίνα γελούσα με αυτούς που είχαν πάθει πανικό και υστερία. Και τι παράξενο πράγμα, εκείνοι που είχαν τρομάξει για την εξάπλωση του ιού στην Κίνα ξαφνικά έγιναν αρνητές όταν ο covid χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Εκ φύσεως πειθαρχημένο και υπεύθυνο άτομο δεν σκέφτηκα στιγμή να γκρινιάξω για τις εξελίξεις. Ίσως να βοήθησε το ότι την περίοδο του πρώτου lock down νοσηλευόμουν ήδη στο νοσοκομείο για ένα σοβαρό θέμα υγείας και έζησα από κοντά την αγωνία και τον αγώνα του υγειονομικού προσωπικού. Ούσα σε διαδικασία αποθεραπείας και ανάπαυσης το lock down δε με άγγιξε καθόλου. Οι σκέψεις μου μόνο έτρεχαν σε εκείνους που χτυπήθηκαν οικονομικά. Οι μέρες κύλησαν έως και ευχάριστα μπορώ να πω. Ως φιλάσθενη είχα προαποφασίσει εδώ και χρόνια να εργάζομαι από το σπίτι και να αποφεύγω τις περιττές μετακινήσεις. Και να που αυτή η επιλογή μου αποδείχτηκε σωτήρια. Με ωφέλησε αρκετά που είχα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου και πήρα πολλές ψυχικές ανάσες. Συνομιλούσα μάλιστα και με φίλους που βίωναν το ίδιο θετικά την εμπειρία του εγκλεισμού συνειδητοποιώντας πως σε αυτή τη ζωή οι άνθρωποι καλούμαστε να ζούμε σε διαφορετικές πραγματικότητες. Την ίδια στιγμή που κάποιος περνάει δύσκολες στιγμές, κάποιος άλλος είναι καλά. Και ήταν η πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου που το ένιωσα αυτό από τη μεριά εκείνου που περνάει σχετικά καλά. Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Για την υγεία που ποτέ δε μου ήταν δεδομένη, για την οικογένεια που ούτε αυτήν την είχα και φυσικά για τα προς το ζην. Ίσως τελικά η αποδοχή της μέχρι τώρα ζωής μου κι όλος αυτός ο αγώνας που έκανα με χαρά και χωρίς ίχνος φθόνου για εκείνους που βρίσκονταν σε προνομϊακότερη θέση από εμένα τελικώς να απέδωσε καρπούς.

Δεν είναι καθόλου εύκολο όταν βιώνεις δύσκολες και άβολες καταστάσεις να κρατήσεις το ηθικό σου ψηλά. Να αντιμετωπίσεις την κατάστασή σου σαν μια περιπέτεια μέσα από την οποία θα αποκομίσεις πολύτιμα εφόδια για το μέλλον, ενώ παράλληλα θα σε κάνει να ξανοιχτείς προς τον διπλανό σου και να συσστρατευτείς μαζί του. Με μεγάλη μου λύπη, βλέπω πολλούς ανθρώπους, άμαθους και άβγαλτους στις δυσκολίες της ζωής να γεμίζουν με μίσος και να στρέφονται εναντίων των συνανθρώπων τους. Το είδαμε και το ζήσαμε αυτό στα χρόνια της κρίσης όταν οι νεόπτωχοι νοικοκυραίοι χρέωσαν την χρεοκοπία τους στους μετανάστες, στους πρόσφυγες και γενικά σε κάθε κοινωνικά ευάλωτη ομάδα. Κάτι παρόμοιο γίνεται και τώρα μόνο που ο στόχος αυτή τη φορά γίνονται οι άνθρωποι που πειθαρχούν στα μέτρα προστασίας. Μιλάνε για έναν ιό ψέμα που κατασκευάστηκε για να πλήξουν την παγκόσμια οικονομία και διανθίζουν αυτή τους την πεποίθηση με ένα σωρό παράλογα σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Στο δικό μου μυαλό η πραγματική πανδημία είναι ο παραλογισμός και η τρέλα. Όλες εκείνες οι αντικοινωνικές συμπεριφορές που παρατηρώ γύρω μου και που έχουν σαν αιτία είτε ψυχικές διαταραχές που δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ, είτε ανωριμότητα και εγωισμό.

Χριστίνα Πεταλωτή

Αυτό ήταν το πρώτο συλλογικό κείμενο της βιβλιόφιλης ομάδας του facebook Βιβλίο Τσάι και Συμπάθεια που έχω τη χαρά να συντονίζω. Καλή και όμορφη χρονιά σε όλους και επανέρχομαι  σε επόμενη ανάρτηση για αναλυτικότερες ευχές