Πάντα ζήλευα τους ποδηλάτες. Ζήλευα την ελευθερία τους πάνω στους δύο τροχούς και την ευχέρεια να καλύπτουν αποστάσεις που εγώ θα χρειαζόμουν ώρες για να διανύσω με τα πόδια. Το ομολογώ με μεγάλη ντροπή, πως δεν έμαθα ποτέ μου ποδήλατο. Θες γιατί ήμουν παιδί της πόλης και μου έλειπαν οι αλάνες, θες γιατί δε με πήρε ποτέ κανένας από το χέρι να μου δείξει, θες γιατί φοβόμουν κι εγώ η ίδια; Ένα καλοκαίρι, ούσα μεγάλη κοπέλα πια, επιχείρησε να με εκπαιδεύσει ο μικρότερός μου ξάδερφος. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσα να έχω. Ήμουν τόσο κοντά στο να τα καταφέρω, μα τόσο κοντά που αν κρατούσαν οι διακοπές μου λίγο περισσότερο θα μπορούσα να λέω σήμερα με καμάρι πως είμαι κι εγώ μια περήφανη ποδηλάτισσα. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια θα μου πει κανείς, μα έλα όμως που είμαι ανισόρροπη. Αφού ακόμα και πεζή πέφτω και τσακίζομαι. Να, τις προάλλες κιόλας έτσι όπως περπάταγα στην παραλία με βήμα γοργό για να προφτάσω το λεωφορείο, παραπάτησα σε ένα σπασμένο πλακάκι και έφα...