Χ ρόνο με το χρόνο γίνομαι όλο και πιο μοναχική ή μάλλον πιο ανεξάρτητη. Κάποτε χρειαζόμουν πάντα κάποιον δίπλα μου για να νιώθω ασφαλής κι αυτό γυρνούσε πολλές φορές εις βάρος μου. Ξέρεις, τα γνωστά. Όλες αυτές οι εκπτώσεις που πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις τους άλλους δίπλα σου και οι προσαρμογές του εαυτού σου για να ταιριάξεις στα γούστα των άλλων. Αυτή η πόλη όμως, μου υπενθύμιζε πάντα πως δεν ήμουν δα και τόσο μόνη. Μόλις της αφέθηκα μου χάρισε όλους της τους θησαυρούς Κάποτε, θυμάμαι, πριν δέκα χρόνια ήταν εξαιρετικά παράτολμο να κάθεσαι μόνος στο πάρκο. Ειδικά για τις κοπέλες ήταν σχεδόν απαγορευτικό. Η παλιά νοοτροπία που ήθελε τους δημόσιους χώρους να είναι μόνο για τους περιθωριακούς έκανε πράγματι τα πάρκα και τις πλατείες επικίνδυνα μέρη για νεαρά κορίτσια. Όπως αντίστοιχα απαγορευτικό ήταν για μια κοπέλα να πίνει μόνη της καφέ. Στις κακές γλώσσες αυτό μεταφραζόταν ως «γυναίκα μόνη ψάχνει». Ευτυχώς όμως όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Μέσα στα όσα άσχημα που ...